Mijn mening

Is Vlaanderen echt zo ontoegankelijk? Wat kunnen overheid, werkgevers, zaakvoerders en rolstoelgebruikers, volgens mij, doen om de maatschappij ook toegankelijk te maken voor de minderheidsgroep, meer bepaald de rolstoelgebruiker.

Wie heeft welke verantwoordelijkheid?

Vlaanderen toegankelijk maken vraagt niet alleen structurele aanpassingen. we kunnen de mensen een andere spiegel voorhouden, zowel mensen met als zonder beperking, maar er is meer nodig.

Even kaderen

Ikzelf ben geboren met een fysieke beperking, en heb mij door de (on)toegankelijke maatschappij geworsteld. Op 18-jarige leeftijd heb ik de bewuste keuze gemaakt om fulltime rolstoelgebruiksters te worden. Mijn krukken vormden immers een grotere beperking in het functioneren in de maatschappij.

Het zou volgens mij de normaalste zaak van de wereld moeten zijn om zich zelfstandig te kunnen verplaatsen in onze maatschappij. Ikzelf krijg heel vaak te horen: “Ah chapeau dat jij dit allemaal doet, kom jij helemaal met je rolstoel tot hier”. Terwijl als iemand diezelfde afstand stappend zou afleggen, wordt deze dan ook bejubeld? Oké ik kom obstakels tegen op mijn weg, en het is niet altijd zo evident. Maar is het evident voor iemand zonder rolstoel om deze afstand af te leggen?

Toegankelijk Vlaanderen is dit een haalbare kaart?

Om van vandaag op morgen heel onze maatschappij toegankelijk te maken zijn er onmogelijke budgetten en enorm veel tijd nodig. Toch kan iedereen en de overheid zich vandaag al inzetten, om van onze maatschappij, een fijne aangename plaats voor iedereen te maken.

Toegankelijkheidslabel

Daan haalt op een bepaald moment aan dat er een nieuwe zaak geopend is. Daar blijkt het echter dat de deur naar het toegankelijk toilet niet breed genoeg is, dus ontoegankelijk. Bij de verbouwing of bouw van een openbare plek zou dit één van de factoren zijn waaraan men denkt. Dit kost dikwijls amper iets (soms zelfs niets) maar iedereen heeft hier baat bij.

De overheid zou hier een handje bij kunnen helpen door subsidies te geven voor zaken die een bepaald toegankelijkheidslabel hebben bereikt.

Controles of deze faciliteiten correct worden ingezet is zeker nodig. Het gebeurd vaak dat mindervalide toiletten gebruikt worden als opbergruimte voor tuinmeubilair of poetsmateriaal.

Rolstoelvaardigheid

In Nederland is er een organisatie, wheelchairskills team, die mensen leert hoe ze met een rolstoel moeten rijden, balanceren, obstakels overbruggen enzovoort.

In België bieden vele gemeenten lessen aan om kleuters op 2 wieltjes te leren rijden. Maar als mensen in een rolstoel terecht komen staan ze er dikwijls alleen voor. Mensen die na een ongeval rolstoelafhankelijk worden krijgen een uitgebreide revalidatie en worden in hun rolstoel klaargestoomd voor de maatschappij. Maar kinderen met een aangeboren beperking of mensen die omwille van ziekte of algemene achteruitgang in een rolstoel terecht komen vallen uit de boot. Zij leren hun rolstoel niet beheersen. Het toegankelijk maken van de maatschappij is niet alleen zorgen dat mensen zich vlot te voet of met de fiets kunnen verplaatsen maar ook zorgen dat mensen die zich op een andere manier verplaatsen ook leren hoe ze dit op de beste manier doen.

Levensles/levenswijsheid

Als laatste is het ook belangrijk dat iedereen met iedereen leert omgaan.

Het leven stopt niet met een beperking of als rolstoelgebruiker. Kinderen en jongeren moeten daar al vroeg bewust van gemaakt worden. Mijn zoontje van 4 vindt het de normaalste zaak van de wereld dat mama in rolstoel zit. Dat mama kan sporten, werken en nog zo veel meer. Maar veel ouders en klasgenootjes kijken verwonderd als hij dat allemaal vertelt.

We moeten kinderen van jongs af aan leren hoe ze met mensen die beetje anders zijn, een beperking hebben moeten omgaan. Dat mensen in een rolstoel ook gewoon mensen zijn die een andere manier gevonden hebben om zich te verplaatsen. Dat die mensen ook een heel breed sociaal en sportief leven kunnen leiden.

Veel werk voor de boeg

Er is dus nog veel werk voor de boeg. Niet alleen de nood aan structurele aanpassingen maar ook om de gedachtegang van alle mensen in de maatschappij te veranderen. Het zou voor iedereen (mensen met of zonder beperking) een evidentie moeten zijn dat er meer mensen met een beperking actief zijn in de maatschappij. Nu zijn het enkelingen die de uitdaging aangaan en het aankunnen bejubbelen. We moeten iedereen de kans bieden om deze uitdaging aan te gaan en te slagen in hun eigen doelen.