Sommige willen niet aangesproken gehandicapten, of vinden het woord minder-validen minderwaardig klinken. Ikzelf val niet moeilijk. Maar bij elke benaming kan je een bedenking maken.
Mensen met een beperking, heeft niet iedereen een beperking. De ene draagt een bril, de andere een oorapparaat, nog iemand anders heeft platvoeten en die van achter de hoek heeft hamertenen. Ik wil niets minimaliseren maar moet niet iedereen rekening houden met zijn of haar beperkingen.
Gehandicapten, als kind vond ik dit niet ok. Ik was ook helemaal niet gehandicapt, ik was voetgecapt, met mijn handen was er niets mis.
En dan heb je nog minder-validen, het meest ‘correcte’ woord wat men het liefste hoort, alle voor sommige toch. Zijn wij minder dan een ander?
Dus zoals ik al schreef wat zeg je nu best, mij maakt het niets uit maar als ik iemand zie met een beperking. Zie ik geen beperkingen. Ik zie mogelijkheden, iedereen beperking brengt andere mogelijkheden. Een blinde of slechtziende, die zoveel beter hoort. Iemand die doof is, leert mensen veel beter lezen, leert liplezen, leert een andere taal (gebarentaal), iemand met een fysieke beperking leert heel creatief zoeken naar oplossing. En noem zo maar op.
Vanaf nu zie jij misschien ook geen beperkingen meer, maar zie je de mogelijkheden. En zo zou het ook moeten zijn op het werkveld. Misschien heb je er als werkgever nog nooit bij stil gestaan maar biedt deze unieke persoon wel uitzonderlijke mogelijkheden.
